Βρισκόμαστε χρονικά στην περίοδο που Δόξα ανεβαίνει στην Α’ εθνική. Πρέπει να είναι Φθινόπωρο του ’79 αλλά το πότε ακριβώς έχει ελάχιστη σημασία.
Είμαστε στην Κατερίνη και στο γήπεδο του Πιερικού. Το παιχνίδι είναι Πιερικός – Δόξα Δράμας και μέσα, στην κερκίδα των φιλοξενούμενων έχει πολλούς δραμινούς. Είναι πολύ δυναμική η παρουσία τους !
Ακριβώς απ’ έξω και ενώ η προσέλευση του κόσμου συνεχίζεται, λίγο πριν την έναρξη, έχει φασαρία.
Κάποιοι χτυπιούνται. Η ένταση είναι μεγάλη.
Είναι πολλοί Κατερινιώτες που έχουν βάλει στη μέση έναν δραμινό και τον χτυπάνε.
Ξαφνικά και ενώ όλα γίνονται εν ριπή οφθαλμού, κάποιοι δραμινοί μαζί με αστυνομικούς τρέχουν προς τα εκεί.
Οι “αλλοι” φεύγουν και αφήνουν πίσω τους τον ένα δραμινό που παρά την κακή κατάσταση του ουρλιάζει “Το κοντάρι μου … Μου πήραν το κοντάρι μου ”
Το πρόσωπο του είναι παραμορφωμένο από τις μελανιές και τα αίματα. Το πουκάμισο ξεσκισμένο. Λογική εικόνα. Ήταν ένας απέναντι σε έναν όχλο !!!
Ωστόσο όμως η χαρακτηριστική βραχνή φωνή του υποδεικνύει ότι είναι ο Θύμιος ο Βαλαβάνης.
Τελικά βρέθηκε και το κοντάρι και οδηγήθηκε μέσα στο γήπεδο, μαζί με τους δικούς του !!!
Για νοσοκομείο και ιατρική φροντίδα … χαχαχα … αστείο… ούτε λόγος… “Μια χαρά είμαι, δεν έχω τίποτα” είπε και πήρε τη θέση του στη κερκίδα των δραμινών. ΑΡΧΗΓΟΣ !!!
-Τα χρόνια περάσανε. Ο Θύμιος ήταν μακριά από την ομάδα του αλλά γνώριζε τα πάντα. Ήξερε τι γίνεται αλλά πεισματικά αρνιόταν να ανακατευτεί. Είχε τους δικούς του προσωπικούς λόγους.
Η συνάντηση μας είναι τυχαία. Μέσα στην πόλη, κάπου στο παζάρι. Εμπορεύεται φράουλες για να ζήσει. Τίμια και όμορφα όπως έλεγε ο ίδιος.
Θέλει να με κεράσει καφέ χωρίς να έχει προλάβει να κάνει σεφτέ. Τελικά πίνουμε τον καφέ μας και μου έρχεται στο μυαλό το περιστατικό της Κατερίνης.
“Είναι πολλά. Όχι μόνο στην Κατερίνη, στη Νέα Σμύρνη σε πολλά, άστα”… λέει αρχικά αλλά επιμένω,
“Κοίτα… Με είχανε παντού σταμπαρισμένο… Με ψάχνανε… Ακόμη και μέσα στη Δράμα, πάντα με το Θύμιο ξεκινούσαν.
Στην Κατερίνη είχα τη σημαία μου και θέλανε να μου την πάρουν. Πρόλαβα την έκρυψα πάνω μου. Μου πήραν το κοντάρι αλλά και τι έγινε;;; Τους ήταν άχρηστο χωρίς το λάβαρο, χωρίς τη σημαία. Έφαγα πολύ ξύλο… Ήταν πολλοί και με βάλαν στη μέση… Μου έκαναν καρτέρι και ήμουν μόνος. Μέχρι να έρθουν οι άλλοι έφαγα πολλές αλλά μη μασάς …έδωσα κιόλας”
“Όμως πήραν τα …. μου.. Ένα κοντάρι και το βάλαν εκεί… (Εννοείται ότι αφαιρούνται τα καλά γαλλικά που ήξερε)
“Να βλέπες τα μούτρα τους όταν τους την έδειχνα” Εγώ αυτό που ήθελα το έκανα !!! Πρόλαβα, έκρυψα τη σημαία πάνω μου και δεν την πήραν” Θα μου πει γελώντας με μια μεγάλη δόση περηφάνειας !!!
Αυτός ήταν ο Θύμιος !!!
Για κάποιους ήταν το μίασμα, ο κακός, ο τρελός, ο έτσι και ο αλλιώς. Τα διάφορα κοσμητικά σε τέτοιες περιπτώσεις λέγονται εύκολα και ανέξοδα.
Για τους φίλους, για τους ανθρώπους που τον γνώριζαν ήταν το ακριβώς αντίθετο !!!
Αυτός ήταν ο Θύμιος !!!
Για τη Δόξα Δράμας , το μεγάλο κομμάτι της ζωής του και τον κόσμο της, ο Θύμιος ήταν ένα σύμβολο μιας άλλης περασμένης πια εποχής με πολλές αναμνήσεις για πολλούς. Για αυτούς που τον γνώρισαν στην κερκίδα και στις εκδρομές.
Αυτός ήταν ο Θύμιος !!!
Καλό ταξίδι Θύμιο!!!
Δ. Τς
