Τελικά είναι απορίας άξιο το πόσο άδικα σπαταλήθηκε η φετινή χρονιά και η Δόξα πρόσθεσε στο ιστορικό της άλλη μια χαμένη ευκαιρία για μια επιτυχία αντάξια των ονείρων που κάνει ο κόσμος της.
Σε ένα πρωτάθλημα πολύ χαμηλής ποιότητας στο οποίο μπήκε στο παρά πέντε και όπου σαν φαβορί για την άνοδο φάνταζαν ο Απόλλων Σμύρνης, τα Γιάννενα και ο Λεβαδειακός, απέδειξε ότι από μόνη της, από τον σχεδιασμό της, κλώτσησε την δική της τύχη.
Με όλα τα λάθη φορτωμένα πάνω της, από το στήσιμο της τελευταίας στιγμής μέχρι την διοικητικά ανορθόδοξη λειτουργία της, στο κλείσιμο της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, η ομάδα κατάφερε σε ένα αρκετά ικανοποιητικό βαθμό να παρουσιάζει μια αξιοπρεπή αγωνιστική εικόνα.
Με έμψυχο υλικό συγκεκριμένο και οριοθετημένο σε δυναμική και απόδοση, είναι πολλές οι φορές που αυτό της έχει δώσει το ανώτερο σημείο απόδοσης του. Έχει εικόνα που βελτιώθηκε ακόμη περισσότερο μετά την έλευση Βασιλακάκη όπου έδειξε να αποκτά καλύτερη αγωνιστική κατεύθυνση.
Βέβαια σε αρκετές περιπτώσεις που το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν το ποθητό καταλυτική σημασία είχε η απουσία λίγης ποδοσφαιρικής τύχης.
Σε κάθε περίπτωση όμως η Δόξα κοίταξε στα μάτια όλους τους αντιπάλους της και ειδικά αυτούς που φάνταζαν σαν μονομάχοι πρωταθλητισμού.
Μετά την ομάδα της Λειβαδιάς, σειρά να κουραστεί για να περάσει είχε ο πρωτοπόρος ΠΑΣ που είδε το ρολόι της δραμινής έδρας να φτάνει στο τέλος των καθυστερήσεων μέχρι να πετύχει το γκολ της νίκης.
Μένοντας σε αυτό το τελευταίο παιχνίδι, ένα ακόμη συμπέρασμα που βγαίνει είναι η επίπτωση που είχε το σαφώς πιο ποιοτικό έμψυχο υλικό των φιλοξενούμενων στην επίτευξη του τελικού αποτελέσματος.
Το μικρό αναλογικά μπάτζετ της Δόξας έδειξε τη διαφορά που είχε απέναντι σε αυτό των Ιωαννίνων. Όταν ο Γιαννίκης για να πάρει τη νίκη «φόρτωνε» στο τελευταίο τέταρτο, δίπλα στον «δαιμόνιο» Κρίζμαν και τον Παμλίδη τον Λεό και τον Κάστρο, ο Βασιλακάκης απαντούσε με Μαρκοπουλιώτη και Αποστολίδη για να κρατήσει αποτέλεσμα και να «ροκανίσει» τον αγωνιστικό χρόνο. Όσο και αν …χτυπάει βαρύ, η διαφορά ήταν μεγάλη σε επίπεδο φαρέτρας των δύο προπονητών.
Παρόλα αυτά οι πρωτοπόροι είδαν και έπαθαν για ξεπεράσουν την αντίσταση των «μαυραετών» και να κρατήσουν την βαθμολογική διαφορά από τους άλλους μνηστήρες της κορυφής.
Όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν κακό σε απόδοση για τη Δόξα, από τα χειρότερα σαρανταπεντάλεπτα.
Καμία ευκαιρία που σημαίνει κακή επιθετική παρουσία και ένα χαμένο κέντρο που συνέχεια «πρόσφερε» μπάλες στον αντίπαλο ώστε αυτός να έχει τον πρώτο λόγο στον έλεγχο του παιχνιδιού. Και φυσικά μια αμυντική διάταξη συνέχεια …στην τσίτα !!!
Στο δεύτερο ημίχρονο η εικόνα βελτιώθηκε. Η είσοδος του Χάμοντ έδωσε μια κινητικότητα στο κέντρο και μια υπέροχη μπαλιά του στον Κρητικό που έφερε την ισοφάριση.
Κόντρα στην ποιότητα των φιλοξενούμενων η κούραση τους ήταν το αντίβαρο που έδωσε την ισορροπία στο παιχνίδι. Πάντως και μόνο ο τρόπος που πανηγυρίστηκε το γκολ της …λύτρωσης τους καταδεικνύει τις δυσκολίες που πέρασαν μέχρι τη λήξη.
Δύο ατομικά λάθη, αδράνεια, από Παπαργυρίου και Πλέγα στη φάση του δεύτερου γκολ έκοψαν από τη δραμινή ομάδα τη χαρά ενός θετικού αποτελέσματος με ότι αυτό συνεπάγεται και τη διατήρηση μιας πολύ καλής παράδοσης που έχει η Δόξα στις εντός έδρας αναμετρήσεις της με την ομάδα των Ιωαννίνων.
Το ευτύχημα είναι η «ζημιά» περιορίζεται μόνο σε αυτά τα συγκεκριμένα σημαία και οι επιπτώσεις δεν είναι ιδιαίτερα σοβαρές.
Ευχάριστο γεγονός που θα βοηθήσει σε μια βελτίωση του αριθμού προσέλευσης των φιλάθλων θα είναι η χαρούμενη είδηση να έρθει από το παιχνίδι της Δευτέρας στην Κρήτη με τον Εργοτέλη…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΑΡΑΣ
