Νέο αρνητικό ρεκόρ προσέλευσης φιλάθλων γνώρισε για φέτος το γήπεδο της Δόξας. Σύμφωνα με την καταμέτρηση των υπευθύνων του γηπέδου, την Σαββατιάτικη αναμέτρηση παρακολούθησαν συνολικά πεντακόσιοι φίλαθλοι ενώ στο προηγούμενο εντός έδρας, όπου και πάλι υπήρχε αισθητή μείωση, ήταν οι τριπλάσιοι!!!
Σε σχετική ερώτηση που υποβλήθηκε στον Κώστα Ανυφαντάκη, στη συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα, ο προπονητής της ομάδας το μόνο που μπόρεσε να πει είναι ότι σέβεται αυτούς τους 500 και αυτούς που ακολούθησαν στα Γιάννενα !!!
Ουσιαστικά δεν απάντησε !!! Επί της ουσίας δεν είπε τίποτε !!!
Όμως είναι αυτός που έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης και που αφορά την αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Παραμένει η ίδια αδύναμη παρουσία, στα όρια του θλιβερού αφού δεν μπορεί να αλλάξει κάτι από την εικόνα της ομάδας. Μιας ομάδας που παραμένει το ίδιο προβλέψιμη. Που δεν μπορεί να αναδείξει αυτά τα όποια και όσα θετικά στοιχεία διαθέτει. Που διαβάζεται εύκολα από τον αντίπαλο και την περιορίζει συνεχόμενα στο μισό γήπεδο χωρίς να μπορεί να αντιδράσει.
Με μεσοεπιθετικό πρόβλημα που σταθερά δεν βρίσκει λύση. Με γκολ που βγαίνει εξαιρετικά δύσκολα, φλύαρους επιθετικούς και αδύναμους μέσους. Μια ομάδα χωρίς δυνάμεις όπου η δικαιολογία της ελλιπούς προετοιμασίας έχει εκλείψει προ πολλού και η αναφορά της ακούγεται μόνο σαν αστείο.
Το Σάββατο, η ομάδα μετά το 60’ είχε ξεμείνει από δυνάμεις και μόλις βγήκε ο Κουκόλης κατέρρευσε και η αμυντική γραμμή. Χωρίς δυνάμεις το κέντρο, εκεί όπου ο «ισπανός» Χάμοντ συνεχίζει αγωνιστικά την καθοδική πορεία που ακολουθεί στα τελευταία παιχνίδια.
Η ιστορία με την «ισπανική βοήθεια» κοντεύει να γίνει το αστείο της χρονιάς. Ενδιαφέρον έχει να περιμένουμε τις προτάσεις που θα έρθουν τις επόμενες εβδομάδες για την τετράδα των ξένων και να δούμε τελικά ποιος θα δικαιωθεί.
Όμως η ευθύνη του Ανυφαντάκη αφορά ένα κομμάτι και μόνο, που δεν είναι το μεγαλύτερο.
Ο Ανυφαντάκης έχει ένα βασικό ελαφρυντικό. Δεν είναι αυτός που έφτιαξε αυτήν την ομάδα. Που επέλεξε το έμψυχο υλικό, ακόμη και τους συνεργάτες του.
Βασικός δημιουργός όλης αυτής της εικόνας που είχε η ομάδα και το γήπεδο είναι φυσικά ο διαχειριστής της διοίκησης και τελικός λήπτης της κάθε απόφασης που δρομολόγησε αυτή την κατάσταση που επικρατεί σήμερα.
Ο πρόεδρος και μεγαλομέτοχος Γιάννης Μπύρος ήρθε σε μια δύσκολη χρονική περίοδο για την ομάδα. Μέσα σε τρεις αγωνιστικές περιόδους όπου αποθεώθηκε κάθε εξωποδοσφαιρική λογική, τα λάθη που γίνονταν ήταν μεγάλα και χτυπητά, όσο και αν έπρεπε να δικαιολογηθούν για την ομαλή λειτουργία της ίδιας της ομάδας.
Λάθη διαχείρισης καταστάσεων, προσώπων, προσωπικής –επικοινωνιακής- λειτουργίας. Λάθη που έγιναν μέσα από την αναμενόμενη άγνοια του σε ότι αφορά τους όρους του ελληνικού ποδοσφαίρου είχαν όμως πάντα ένα βασικό ελαφρυντικό, τα έντιμα ελατήρια του.
Η παλινδρομική λογική των αποφάσεων του, τα «φεύγω» που γινόταν «μένω» κούρασαν τους πάντες. Κοντά ή μακριά από την ομάδα.
Η σπατάλη ενός τόσο μεγάλου χρηματικού ποσού που δεν αφήνει τελικά τίποτε το ουσιαστικό στην ομάδα είναι μια απόδειξη του πόσο λανθασμένα λειτούργησε το διοικητικό κομμάτι.
Οι ομάδες ξηλώθηκαν όλες στο τέλος κάθε πρωταθλήματος. Ρεκόρ προσέλευσης προπονητών και παικτών. Μηδέν το υπόλοιπο στην παρακαταθήκη του έμψυχου υλικού. Απλά και μόνο ήταν η … χαρά των μανατζαρέων!!!
Στις εγκαταστάσεις, έπεσαν ένας σωρός χρημάτων στο Νικοτσάρα, όλα σχεδόν στο κενό αφού η ιδιοκτησία ανήκει στην ΕΠΣΔ, την ώρα που με αυτό το ποσό θα μπορούσε η Δόξα να αποκτήσει δικές της και να έχουν το όνομα του Μπύρου. Το γήπεδο ομόρφυνε με την προσθήκη των θεωρείων για την τηλεόραση και ασκήμυνε με την εικόνα της παρατημένης θύρας 5, ενώ τα αποθηκευμένα καρεκλάκια περιμένουν την τοποθέτηση τους.
Έτσι πέρασαν τα τρία χρόνια, η ομάδα ανέβηκε, όπως ανέβηκε, μια κατηγορία που είχε χαθεί στα χαρτιά και φτάσαμε στο χειρότερο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων.
Το «φεύγω» κορυφώνεται σε ένταση και κυρίως σε διάρκεια. Οι ενδιαφερόμενοι εμφανίστηκαν και αφού έφυγαν, απαξιώθηκαν από τον πρόεδρο της ΠΑΕ Δόξα. Βέβαια από την άλλη πλευρά τα σχόλια ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα, αλλά δεν βγήκαν στη δημοσιότητα, καθώς δεν υπήρχε λόγος να πληγωθεί η εικόνα της ομάδας.
Και φτάνουμε στο σήμερα και στο κοντινό αύριο, όπου πλέον αρχίζουν τα δύσκολα. Οι μετοχές, όταν ολοκληρωθεί η μεταβίβαση, αλλάζουν χέρια και πάνε στην αστεία ιστορία της πολυμετοχικότητας.
Αναζητείται και πάλι εναγωνίως νέος μεγαλομέτοχος. Ποιος θα είναι θα φανεί. Ωστόσο στα μέσα του πρωταθλήματος η ομάδα ρίχνεται στα βαθιά και θολά νερά, αναζητώντας και πάλι έναν σωτήρα.
Ποιος θα πάρει πάνω του την καυτή πατάτα της διοίκησης της ΠΑΕ.
Εφόσον ήθελε τόσο αποφασισμένα να φύγει γιατί δεν έκλεινε το θέμα από το καλοκαίρι. Γιατί ακούγοντας τις …σειρήνες γύρω του, συνέχισε, δρομολόγησε μια ομάδα με μεγάλα αγωνιστικά θέματα που σήμερα βρίσκεται σε κατάσταση ανοχής γιατί υπάρχουν η Κέρκυρα και η Καλαμαριά που είναι σε χειρότερη μοίρα.
Και συνέχισε με τελικό ορίζοντα τον Δεκέμβριο. Μετά «βρείτε εσείς τη λύση, εγώ νίπτω τα χείρας μου».
Τελικά που είναι η φροντίδα για τη δρομολόγηση της επόμενης μέρας; Φεύγει και αφήνει μια ομάδα που είναι πλέον έρμαιο της αναζήτησης του «σωτήρα».
Σε ένα πρωτάθλημα απαξιωμένο, όπου οι «εκπλήξεις» σκάνε η μία δίπλα στην άλλη.
Και ψάξτε εσείς τώρα τον σοβαρό και έντιμο που θα έρθει να επενδύσει στην Δόξα, στη Δράμα και στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα. Εκεί όπου όλα έχουν σχεδόν κριθεί και οι περισσότεροι είναι ΑΔΕΙΑΦΟΡΟΙ βαθμολογικά και κυρίως χωρίς σοβαρό αγωνιστικό κίνητρο.
Αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος δραμινός, ποιος εκτός νομού ορμώμενος επιχειρηματίας θα έρθει να πάρει τη Δόξα της Δράμας και θα μπορεί να δώσει διαπιστευτήρια τέτοια που να τον πιστέψει ο κόσμος;;;
Να έρθει κάποιος «ουρανοκατέβατος» και να επαναληφτεί το προχθεσινό σκηνικό της ανατροπής στο τελευταίο δεκάλεπτο. Αναλογιστείτε μετά πόσο θα κατρακυλήσει η εικόνα της ομάδας στην εκτίμηση του κόσμου της. Μόνο με παρουσία συγγενών στην κερκίδα θα γίνονται τα παιχνίδια, ούτε καν φίλων…
Σε τέτοιες προοπτικές κινδυνεύει να μπει η Δόξα μετά τις αποφάσεις και τις κινήσεις που έκανε μέχρι τώρα ο πρόεδρος της.
Άντε να δούμε που θα καταλήξει αυτή η ιστορία…
