Μια σύντομη αλλά πολύ περιεκτική ανακοίνωση, αναμενομένη από πολλούς, που κομμάτια της διέρρευσαν πριν την δημοσίευση της, ήταν η τελευταία πράξη διαμαρτυρίας και εκδήλωσης της αγανάκτησης της ΠΑΕ Δόξας και των διοικούντων της για την υπάρχουσα κατάσταση στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Το θολό σκηνικό που παραμένει στον ορίζοντα και κρατάει στο άγνωστο ομάδες, παράγοντες και παίκτες, σε ότι αφορά τη συνέχεια είναι αυτό που ενοχλεί τον Γιάννη Μπύρο που μέσα από τη νέα ανακοίνωση θέλει να εκφράσει την εναντίωση του απέναντι σε στους δημιουργούς μιας κατάστασης όπου «κανείς δεν γνωρίζει τι ξημερώνει»…
Στο μεταξύ οι μέρες περνούν…
Η ανακοίνωση:
«Με θέατρο του παραλόγου μοιάζει η περιβόητη αναδιάρθρωση του πρωταθλήματος, η οποία αναμφίβολα έχει εξελιχθεί στην κορυφαία επιθεώρηση του καλοκαιριού, με ένα μεγάλο καστ πρωταγωνιστών και αρκετούς σκηνοθέτες.
Το σενάριο γνωστό. Επικεντρώνεται στις χρηματικές απολαβές από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, με δεδομένη την κατάρρευση της κεντρικής διαχείρισης, αλλά και σε ένα πλάνο ανταγωνιστικότητας με νέες δομές.
Όλα αυτά καλά και άγια θα πει ένας αισιόδοξος παρατηρητής στην κοινωνία των «αυτόκλητων σωτήρων». Εμείς, όμως, που δεν είμαστε παρατηρητές, αλλά επενδυτές και μάλιστα από το υστέρημά μας, μόνο οργή, θλίψη και προβληματισμός μας διακατέχει, από την μέχρι τώρα εξέλιξη των πραγμάτων.
Κοντεύει να τελειώσει ο Ιούλιος και δεν γνωρίζουμε τι ξημερώνει. Δεν υπάρχει προκήρυξη πρωταθλημάτων, δεν ξέρουμε τη δομή τους, τον αριθμό των ομάδων που θα μετάσχουν, που θα ανέβουν, που θα υποβιβαστούν. Γενικά δεν γνωρίζουμε τι μέλλει γενέσθαι.
Αγαπητοί κύριοι, που θέλετε όπως διατρανώνετε να δώσετε το φιλί της ζωής σ’έναν ασθενή που ψυχορραγεί, η υπομονή μας εξαντλείται! Αποφασίστε τελικά πως θα πορευθούμε. Να ξέρουμε τι προγραμματισμό θα κάνουμε, πόσα χρήματα θα ξοδέψουμε, ποιους στόχους θα βάλουμε. Γιατί δεν ξεκινάς κάτι χωρίς πλάνο και στόχους.
Και μόλις η προκήρυξη βγει στη δημοσιότητα να δώσετε στις ομάδες, τουλάχιστον, οκτώ εβδομάδες για να να προετοιμαστούν.
Εξάλλου, όπως αναφέρει και μια παλιά παροιμία: «οι άνθρωποι που ζούνε μέσα σε γυάλινα σπίτια δεν πρέπει να πετάνε πέτρες».
