Η φθορά του σήμερα…
Συμπληρώνεται σε λίγες μέρες, στον αγώνα με αντίπαλο τον Απόλλωνα, ένας μήνας αγωνιστικής δραστηριότητας και θα ήταν δελεαστικό για τον καθένα να σχολιάσει τη μέχρι τώρα πορεία της ομάδας μας. Άλλωστε οι αφορμές για συζήτηση περισσεύουν. Όμως αυτή είναι μια εύκολη και ανώδυνη συζήτηση, όλοι έχουν το δικαίωμα να αξιολογήσουν την αγωνιστική πορεία, να κρίνουν, να κατακρίνουν, να καταδικάσουν πρόωρα ή να ηρωοποιήσουν πρόσωπα, από αθλητές και προπονητές μέχρι διοικούντες και φιλάθλους. Άρα θα ήταν και σε μένα πολύ απλό να αναλώσω τις επόμενες σειρές σε μια αξιολόγηση των μέχρι και σήμερα παραστάσεων που προσέλαβα από την ομάδα μας σε αγωνιστικό επίπεδο. Σκοπός μου, όμως, μέσα από τη δημοσίευση των σκέψεων και της άποψης μου είναι να μπορέσω να κατευθύνω την σκέψη και τη συζήτηση (μέσα και από διαφωνίες) όσο το δυνατό περισσοτέρων προσώπων σε θέματα, ίσως, λιγότερο δημοφιλή, αλλά κατά τη γνώμη μου ουσιαστικότερα για το μέλλον της ομάδας μας.
Εξάλλου, προτεραιότητα φέτος είναι η όσο το δυνατό γρηγορότερη παρουσία ενός ιδιοκτησιακού και διοικητικού, κατ’ επέκταση, σχήματος που θα εξασφαλίσει με έργα, πλέον, το άλμα προς τα εμπρός σε στέρεες βάσεις για τα επόμενα (πολλά) χρόνια. Αυτό είναι και το στοίχημα της τωρινής διοίκησης που λογικά έχει αναλάβει το έργο της αναζήτησης νέου μεγαλομετόχου, αφού και οι διοικούντες γνωρίζουν πως η παρουσία του δικού τους σχήματος αποτέλεσε δημιούργημα της ανάγκης και της αντιμετώπισης του άμεσου κινδύνου διάλυσης της ομάδας εξαιτίας των καταστάσεων που διαδραματίστηκαν, με ευθύνη κυρίως του νυν μεγαλομετόχου, το καλοκαίρι.
Τους τελευταίους μήνες, η ομάδα μας ως οντότητα έχει υποστεί τεράστια φθορά σε όλες τις λειτουργίες της. Χάνει την αξιοπιστία της σε οικονομικό επίπεδο ενώ και η ανταγωνιστικότητα της σε αγωνιστικό επίπεδο είναι χαμηλότερη προηγούμενων χρόνων. Ως ένα βαθμό αυτό αποτέλεσε επιλογή κάποιων που με ανεύθυνο, για μένα, τρόπο, ώθησαν τα πράγματα σε αυτή την κατάσταση. Είναι πολύ εύκολο, επώνυμα και ανώνυμα, αλλά πάντοτε υπό την άνεση της μη ανάληψης ευθύνης, να εύχεσαι και να επιδιώκεις την απομάκρυνση του μεγαλομετόχου, αδιαφορώντας για την επόμενη μέρα ή πιστεύοντας σε σίγουρη παρέμβαση σωτηρίας από μεγάλους οικονομικούς παράγοντες. Μερικοί εκ των οποίων, αφού ρήμαξαν και καταχρέωσαν την ομάδα, εμφανίζονται σήμερα άμεμπτοι και απαιτούν από το μεγαλομέτοχο την άνευ όρων και τιμήματος παραχώρηση των μετοχών σε αόρατους ενδιαφερόμενους.
Και μπορεί η φθορά στο οικονομικό και αγωνιστικό κομμάτι να αναχαιτισθεί στο μέλλον με την εμφάνιση ενός σοβαρού και ικανού διοικητικού σχήματος, όμως η φθορά στο κομμάτι της δημιουργίας νέων οπαδών θα μείνει αγιάτρευτη. Γιατί μπορεί τα χρέη να πληρωθούν, ποδοσφαιριστές ικανοί να αποκτηθούν, όμως μέχρι τότε εκατοντάδες δραμινα παιδιά θα προτιμούν άλλες ομάδες. Και για να είμαι δίκαιος, φθορά δε δημιουργεί μόνο η έλλειψη χρημάτων και Διοίκησης, προκαλεί και η αγωνιστική στασιμότητα, αυτή που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, όταν ο μεγαλομέτοχος με τη συντηρητική του πολιτική εξασφάλισε από τη μια οικονομική σταθερότητα, από την άλλη, όμως, αυτή η τακτική του δε δημιούργησε τις προϋποθέσεις για το άλμα προς τα εμπρός σε μια ευνοϊκή και ιδανική συγκυρία με τη διάλυση και πτώση πολλών ομάδων υπό το βάρος των οικονομικών τους υποχρεώσεων. Έτσι, με αφετηρία την οικονομική σταθερότητα αντί να αφήσουμε πίσω πολλές ανταγωνιστικές ομάδες, αλλά και ομάδες με ειδικό βάρος, σήμερα με τη στασιμότητα που μας χαρακτήρισε τις ίδιες ομάδες που εδώ και μια τριετία είχαν καταρρεύσει οικονομικά τις βλέπουμε να έρχονται καθαρές από χρέη, να μας πλησιάζουν και με προοπτική να μας ξεπεράσουν.
Όπως δημογραφικά γηράσκει ο πληθυσμός της Ελλάδας χρόνο με το χρόνο, έτσι γηράσκει και ο Δοξαιος φίλαθλος. Και για καθέναν που αποσύρεται από την ενεργό και διαρκή φίλαθλη και οπαδική συμμετοχή του υπό τη φθορά του χρόνου δεν υπάρχει νεότερος φίλαθλος που θα τον αντικαταστήσει. Και υπάρχει ο κίνδυνος, εφόσον η ομάδα μας περιορίζεται σε αγωνιστική μετριότητα και με την ταυτόχρονη και διαχρονική ανυπαρξία εξεύρεσης έξυπνων τρόπων προσέλκυσης παιδιών στο γήπεδο, σε λίγα χρόνια, το γήπεδο μας να γίνει μουσείο φωτογραφιών του κόσμου περασμένων δεκαετιών.
Αν λοιπόν, μετά από μια πενταετία δεν θέλουμε να εξακολουθούμε να έχουμε ως μοναδικό αγώνα ορόσημο προσέλευσης κόσμου τον αγώνα με αντίπαλο τον Παναιτωλικό θα πρέπει επιτελούς να ρίξουμε την προσοχή μας σε αυτό το ευαίσθητο κομμάτι, αντιμετωπίζοντας το με ρεαλισμό και με την αυξημένη σοβαρότητα που του αρμόζει.
