«Να χαίρομαι ή να προβληματίζομαι»;
Ήταν κάπου στο 1979 όταν πιτσιρικάς κατέβαινα την Βενιζέλου μαζί με πολλές εκατοντάδες δραμινών, πάνω στην καρότσα του φορτηγού ενός γείτονα που τον συναντήσαμε την ώρα που φεύγαμε από το γήπεδο της Δόξας. Ήταν ημέρα γιορτής. Ατέλειωτα πανηγύρια. Όλη η Δράμα ένα κουβάρι. Χαρά, ευτυχία, μα πάνω απ’ όλα περηφάνια. Περήφανοι που ήμασταν δραμινοί! Περήφανοι που ήμασταν ΔΟΞΑΙΟΙ!
Μαζί με τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου, κάθε δεύτερο πρωινό Κυριακής παίρναμε το λεωφορείο που έβαζε ο «σύνδεσμος μας» ο «Αντ. Καστρινός» εκεί στην Βενιζέλου 50 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και ταξιδεύαμε στην ημερήσια εκδρομή μας στην Δράμα για να δούμε την Δόξα. Την Δόξα που θα ανέβαινε στα σίγουρα στην Α’ εθνική, γιατί όπως όλοι έλεγαν «είχε ομαδάρα». Πηγαίναμε όλοι στην γιορτή με την σίγουρη … ελπίδα για την άνοδο.Και έτσι έγινε. Η Δόξα ήταν στην Α’ εθνική.
Για όσους θυμούνται ,το τότε σύνθημα-όνειρο που έγινε πραγματικότητα.: «…το μεγάλο πήδημα, Α’ εθνική και Δόξα είναι αδέρφια δίδυμα»!!! Στιγμές που δεν ξεχνιούνται από την μνήμη κανενός. Πόσο μάλλον ενός πιτσιρικά που ζούσε το όνειρο του πατέρα του και του θείου του, του Κώστα Τσιάρα, που τίμησε την «ασπρόμαυρη «φανέλα» κάπου στο 1947 με 1957…
Μια ολόκληρη πόλη, ένας ο ολόκληρος νομός, πανηγύριζαν. Και μαζί τους σύσσωμη η ποδοσφαιρική Ελλάδα με περίσσιο σεβασμό υποδέχονται τους ιστορικούς «ΜΑΥΡΑΕΤΟΥΣ» που επέστρεφαν. Που επέστρεφαν; Στην φυσική τους θέση ! Στην μεγάλη κατηγορία!! ΑΤΕΛΙΩΤΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ!!!
Θυμάμαι στο πανηγύρι εκείνο να βλέπω τον τότε πρόεδρο, έναν δικηγόρο, τον Κώστα Ευμοιρίδη σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο κόσμος τον αποδεχόταν. Ήταν ο πρόεδρος της ανόδου. Μεγάλος μάγκας για τότε!!! Άλλωστε είναι κοινό μυστικό πως η Δόξα μπορούσε και μπορεί, να χτίσει καριέρες και προφίλ στο καθένα. Στις αγκαλιές του κόσμου και αυτός. Μαζί με τους άλλους , τους παίκτες, τον προπονητή. Όλοι ένα κουβάρι. Και μετά κάτω στην πλατεία για την αποθέωση!!!
Είναι από τις σπάνιες φορές , από τότε που γράφω στο πρώτο πρόσωπο. Άλλωστε κάτι τέτοιο μου το απαγόρευαν στα τότε «ΣΠΟΡ του Βορρά» όπου έκανα τα πρώτα μου βήματα στην αθλητικογραφία και στο ρεπορτάζ της Δόξας, δίπλα στον μέντορα μου τον Σαράντη Πανταζή που το σημαντικότερο που μου δίδαξε, ήταν το «γράφε αυτό που πιστεύεις σωστό για να μπορείς να κοιτάς τον άλλο στα μάτια».
Ίσως όλα αυτά να έχουν σημασία μόνο για ελάχιστους. Αυτούς που τα θυμούνται ακόμη. Όμως για μένα είναι ο μικρός, ο προσωπικός, θησαυρός. Είναι όμως και μια κατάθεση κάποιων σκέψεων που ξυπνούν στην μνήμη, ακριβώς μία εβδομάδα πριν από την νέα επιστροφή. Αφορμή τα όσα είδα περνώντας μέσα από την πόλη, μέσα από τους δρόμους της και μέσα από κάποια αθλητικά στέκια, ακριβώς επτά μέρες πριν την νέα επιστροφή.
Συγκρίνω την τότε άνοδο με την σημερινή, προσπερνώντας την άνοδο προ του ‘95, για ένα και μόνο λόγο. Τα πέτρινα χρόνια που προηγήθηκαν και στις δύο περιπτώσεις .
Δυστυχώς η γεύση δεν είναι η ίδια. Η πόλη δεν έχει ζήσει την χαρά της ανόδου και ας έχει ανέβει η ομάδα. Κανένα πανηγύρι καμιά χαρά. Τίποτα… Μηδέν… Πόσο μάλλον που με τα σημερινά δεδομένα ο κόσμος της πόλης έχει τόσο μεγάλη ανάγκη να χαρεί και να γιορτάσει κάτι ευχάριστο.
Δεν ξέρω και πιστεύω ότι είναι πάρα πολλοί σαν εμένα που έχουν το ίδιο ερώτημα. Αν θα πρέπει να χαιρόμαστε ή να προβληματιζόμαστε για αυτό που ξεκινάει από την Κυριακή στο Καυτατζόγλειο. Θα είναι μια πορεία χαράς ή θα πρέπει να προετοιμαστούμε για ψυχρολουσίες. Σαν ομολογία να πούμε ότι λόγω της αγάπης στον «μαυραετό» και σε αυτό που αντιπροσωπεύει δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα αντικειμενικοί και παραμένουμε έστω και στο εσώψυχο μας, με μια γερή δόση αισιοδοξίας, ότι όλα θα πάνε καλά. Τα μηνύματα που έρχονται από τους τρίτους, τους «απ’ έξω» και τους θεωρούμενους ως αντικειμενικότερους μόνο αισιόδοξα δεν είναι. Αποκαλούν την Δόξα ως το … φετινό σάκο του μποξ. Και κάποιους άλλους χαρακτηρισμούς που πονάνε.
Και προσπαθώ να σκεφτώ και να καταλάβω αν έχουν δίκαιο. Αλλά δεν μπορώ. Ίσως και να μην θέλω.
Ας πούμε κάποια πράγματα με το όνομα τους. Εδώ και αρκετό καιρό μέσα από την στήλη μας φωνάζουμε με την ελπίδα να προστεθεί η φωνή μας στις φωνές των υπολοίπων, που πιστεύουν ότι η ομάδα για να έχει μια αξιοπρεπή παρουσία στην μεγάλη κατηγορία πρέπει να γίνει ποιοτική ενίσχυση στο έμψυχο υλικό της. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν έγινε, παρά τα όσα διοχετεύονταν από το περιβάλλον και φυσικά και τον ίδιο τον πρόεδρο της ΠΑΕ Θανάση Σάμιο, που ούτε αυτή τη φορά κατάφερε να «τους τρελάνει» .
Δυστυχώς μπροστά σε ένα πραγματικό αγωνιστικό Γολγοθά η ομάδα ξεκινάει με τεράστιες ελλείψεις που κανένας πλέον δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Και δεν μιλάμε για τις ελλείψεις στις γηπεδικές υποδομές και σε ότι άλλο αφορά την συνολική εικόνα της ΠΑΕ Δόξα με την οποία η ίδια παρουσιάζεται απέναντι στους αντιπάλους της, αλλά την αγωνιστική. Αυτή που θα δούμε στα επόμενα δέκα παιχνίδια μέχρι την επόμενη ευκαιρία για ενίσχυση. Το πρώτο και σκληρότερο ερώτημα είναι το θέμα του γκολ όπου πραγματικά τα κενά είναι τεράστια. Οι τέσσερεις παίκτες που διαθέτει το ρόστερ έχουν … ένα θέμα με την εμπειρία και την δεινότητα στο σκοράρισμα. Όμως θέμα υπάρχει και στις άλλες δύο γραμμές. Ίσως στο κέντρο η κατάσταση να είναι κάπως καλύτερη. Ευτυχώς που κάτω από τα δοκάρια πάμε … σίγουρα καλύτερα.
Με μια τέτοια ανορθόδοξη διαχείριση, από την πλευρά του Σάμιου, ο κόσμος που περιμένει την ποδοσφαιρική λογική λειτουργίας και δεν την βλέπει, έχει διασπαστεί ψάχνοντας να βρει τι έπρεπε να γίνει ώστε η ομάδα να δείχνει ότι μπορεί να σταθεί με αξιοπρέπεια. Η διαφορά του τότε με το τώρα, είναι ότι ο κόσμος πήγαινε στο γήπεδο με την προσμονή της νίκης απέναντι σε κάθε αντίπαλο, γιατί η Δόξα είχε ρόστερ και δυναμική που την έκαναν έναν πολύ υπολογίσιμο αντίπαλο. Υπάρχει αυτό το συναίσθημα σήμερα; Η απάντηση είναι ότι μάλλον όχι. Και το επόμενο ερώτημα είναι το γιατί;
Ακούγοντας τις θέσεις των φίλων που είναι κοντά στην διοικητική λογική, άκουσα από το ανέκδοτο της τακτικής των ίσων ανταμοιβών, όπου δεν χωρούσε κάποιος «καλοπληρωμένος» παίκτης μέχρι αυτό που έχει μια λογική. Ότι δηλαδή με το ελάχιστο μπάτζετ το τελικό αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με αυτό των άλλων που δίνουν πολλαπλάσια, αφού η παραμονή θα εξασφαλιστεί μέσα από την οικονομική κατάρρευση που αναμένεται σε κάποιες ΠΑΕ.
Από την άλλη πλευρά, όπου η πορεία της Δόξας φιλτράρεται περισσότερο μέσα από την παραδοσιακά ποδοσφαιρική λογική και το συλλογικό συναίσθημα, οι απόψεις για τις κινήσεις του Σάμιου και το αποτέλεσμα που θα φέρουν είναι τραγικά αντίθετες και συνάμα απαισιόδοξες. Προσωπικά όσο και να θέλω να είμαι αισιόδοξος στην παρούσα φάση, δυσκολεύομαι πολύ να το κάνω. Μακάρι και μαζί μου νομίζω συντάσσονται όλοι, να αποδειχθεί και πάλι τυχερός στις επιλογές του ο πειραιώτης παράγοντας και η ομάδα να περάσει αλώβητη. Ωστόσο πέρα από τα ευχολόγια υπάρχει και η ψυχρή λογική που μας οδηγεί στο ερώτημα: να χαιρόμαστε ή να στεναχωριόμαστε; Να περιμένουμε το όνειρο ή τον εφιάλτη;
Αηδόνης: «Τίποτε δεν αλλάζει»
Μιλώντας στις 28 του περασμένου μήνα στην συνέντευξη του στην SportDrama ο πρώην πλέον υφυπουργός Χρήστος Αηδόνης είχε δηλώσει ότι η εξασφάλιση του κονδυλίου από τον ΟΠΑΠ για τα έργα στο γήπεδο της Δόξας ήταν ένα προσωπικό στοίχημα. Μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό ο ίδιος τέθηκε εκτός του νέου κυβερνητικού σχήματος. Μια εξέλιξη που σίγουρα δεν χαροποίησε κανένα μέσα στο στρατόπεδο των «μαυραετών» που πιστεύουν ότι τουλάχιστον η προσμονή για τον εκσυγχρονισμό του γηπέδου θα είναι το μεγάλο όφελος από τη φετινή παρουσία στην σούπερ λίγκα.
Επικοινωνήσαμε με τον βουλευτή Δράμας και του θέσαμε το ερώτημα σχετικά με το μέλλον του θέματος και μας απάντησε ότι: «Τίποτα δεν αλλάζει. Το θέμα έχει πάρει το δρόμο του και προχωράει» Σε ότι αφορά κάποιες φήμες ότι υπήρξε απαγορευτικό από την αντιπολίτευση για οποιαδήποτε έγκριση κονδυλίων από τον ΟΠΑΠ ή απάντηση ήταν χαρακτηριστική: «Ποιος τα λέει αυτά;»
Αν κρατήσουμε την σιγουριά των λόγων του Χρήστου Αηδόνη το μήνυμα είναι σίγουρα ενθαρρυντικό. Ωστόσο δεν χρειάζεται η διοίκηση του ερασιτέχνη να επαναπαυθεί και να περιμένει. Χρειάζεται δράση ώστε η Δόξα να γυρίσει άμεσα στο γήπεδο της.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΑΡΑΣ
