ΜΕΣΑ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ
Παρελθόν αποτελεί από το απόγευμα ο Μιχάλης Γρηγορίου μια εξέλιξη αναμενώμενη αν λάβει κανείς υπόψιν το γενικότερο κλίμα αβεβαιότητας των τελευταίων ημερών στην ομάδα. Έτσι μέσα Αυγούστου και η Δόξα ξεκινάει κυριολεκτικά από το μηδεν, χωρίς προπονητή, χωρίς παίκτες και με μια ουσιαστικά μονοπρόσωπη διοίκηση, μια πορεία που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα καταλήξει…
Όσοι ζούσαν από κοντά το κλίμα της ομάδας τον τελευταίο καιρό, θεωρούσαν δεδομένο ότι δεν υπήρχε περίπτωση ο Μιχάλης Γρηγόριου να μείνει και να δει να παίζεται για τρίτη φορά μπροστά του το ίδιο έργο και ο ίδιος να παραμένει ένας θεατής, σε ένα άχαρο ρόλο βοηθού διαχειριστή.
Και να γίνουμε πιο σαφείς. Όλο το διάστημα της περασμένης αγωνιστικής περιόδου ήμασταν σε θέση να γνωρίζουμε όλη την σειρά των γεγονότων όπως αυτά διαδραματίζονταν στο παρασκήνιο της αγωνιστικής δράσης. Ωστόσο η ηρεμία της ομάδας ήταν ένα βασικό ζητούμενο όταν υπήρχε ο φόβος να χρεωθεί σε λάθος κατευθύνσεις.
Μέσα λοιπόν από αυτή την διαδικασία υπήρχε ένα σκηνικό που επαναλαμβάνονταν. Και είχε να κάνει με τις διαβεβαιώσεις που μοίραζε χωρίς τσιγκουνιές (περίπτωση κατ’ εξαίρεση) ο πρόεδρος της ΠΑΕ. Στις υποσχέσεις, που τόσο πολύ χόρτασε ο κόσμος της Δόξας βλέποντας ελάχιστες να υλοποιούνται, ήταν και αυτές που πήρε ερχόμενος ο Γρηγορίου στην Δράμα, αφήνοντας μακριά του, άλλες επιλογές που είχε σε εκείνη την χρονική στιγμή. Ένας προπονητής που κάνει μια και δύο συνεχόμενες καλές χρονιές (Εθνικός) είναι πάντα ευπρόσδεκτος να δουλέψει στις λεγόμενες «μεγάλες και δυνατές» ομάδες της κατηγορίας.
Αφήνοντας λοιπόν όλα αυτά, ανηφόρισε στην Δράμα, γιατί πήρε την διαβεβαίωση ότι πάει να συνεργαστεί με έναν πρόεδρο που έχει όραμα και υψηλούς στόχους και θέλει να κάνει μια ομάδα που θα πρωταγωνιστεί. Όμως αφού μπήκαν οι υπογραφές και μετά την κατάθεση της πρώτης λίστας ονομάτων για απόκτηση ήρθε η πρώτη κρυάδα.
Με διάφορα προσχήματα και αιτίες οι «ακριβοί» παίκτες απερρίφθησαν και την θέση τους πήραν κάποιοι άλλοι, μέχρι που και οι περισσότεροι εξ αυτών, αντικαταστάθηκαν με ακόμη πιο φθηνές λύσεις. Έτσι φτάσαμε στην πολιτική «του ραφιού και του πανεριού» όπως χαρακτηριστικά λέγονταν τις ημέρες εκείνες από κάποιους που αντιδρούσαν στα όσα συνέβαιναν. Βέβαια μερίδιο της ευθύνης για αυτή την κατάσταση, πήρε χωρίς να έχει την υποχρέωση και ο Γρηγορίου. Ο λόγος που το επωμίσθηκε και μπήκε στην διαδικασία να το παλέψει, είχε να κάνει περισσότερο με τον επαγγελματικό του εγωισμό και την πίστη στις ικανότητες του ιδίου και των συνεργατών του ότι θα τα καταφέρουν.
Και τα κατάφερε. Σε βαθμό να πετύχει να σβήσει τις γκρίνιες του κόσμου, που πλέον έβλεπε το «μπουλούκι των άγνωστων» στην ποδοσφαιρική πιάτσα να γίνεται ένα πραγματικά αξιόμαχο σύνολο. Η ευνοϊκή κλήρωση βοήθησε ακόμη περισσότερο, μιας και το καλό ξεκίνημα έδωσε στην ομάδα τον αέρα και την αυτοπεποίθηση, που χρειαζόταν για να δέσει για τα καλά η συνταγή. Έτσι οι επιλογές και η τακτική Σάμιου έμοιαζε –φαινομενικά- να έχει την εικόνα μιας καλοστημένης στρατηγικής που έφερνε αποτελέσματα.
Όμως αυτό που πραγματικά συνέβαινε, ήταν αυτό που ο θυμόσοφος λαός λέει χαρακτηριστικά: «τα κοκόρια του γεννούσαν». Τα απανωτά λάθη σε διαχειρίσεις θεμάτων και προσώπων χάνονταν μέσα στην καλή αγωνιστική παρουσία της ομάδας. Και όλα έδειχναν ότι πάνε καλά.
«Δις εξαμαρτείν» τον περασμένο Γενάρη
Όμως ο Γρηγορίου που ήξερε τι δουλεία κάνει και ποιες είναι οι δυνατότητες της ομάδας, ανυπομονούσε να φτάσει ο μεταγραφικός Γενάρης για να γίνει η ενίσχυση της ομάδας. Αρχικά ο στόχος ήταν η εξάδα και ο Γρηγορίου ήξερε ότι με μερικές καλές προσθήκες θα μπορούσε να τον πετύχει εύκολα και να κάνει την μεγάλη υπέρβαση. Την άνοδο. Η δουλειά του προπονητικού τιμ ήταν αυτή που μπορούσε να καταφέρει να αξιοποιήσει τις δυνατότητες που υπήρχαν. Όμως χρειαζόταν και το κάτι παραπάνω. Τρεις κινήσεις. Μια σε κάθε γραμμή. Έρχεται λοιπόν ο Γενάρης και κοντεύει να περάσει αλλά από αποτέλεσμα …σχεδόν τίποτα. Φτηνές λύσεις με Αλεξάντροβιτς Ντε Φαρία Σερεμέτ και Σιάκκα που αποκτάται την τελευταία στιγμή γιατί ο κόσμος άρχισε και …αγριεύει. Ο Αλεξάντροβιτς δεν είχε καμιά τύχη γιατί είχε προβλήματα τραυματισμών. Ο Ντε Φαρία με τα παραπανήσια κιλά καταφέρνει μέσα από την δουλειά που του γίνεται να δώσει μέρος από την τεχνική του ενώ ο Σερεμέτ στα χέρια του Θόδωρου Κάντα αφήνει την αγωνιστική απαξίωση που του έφερε ο τραυματισμός και η αγωνιστική απραξία και βγάζει το ταλέντο του. Αποτέλεσμα μετά από μερικές εμφανίσεις να εξασφαλίσει το κασέ που ήθελε. Ένα κασέ (120.000Ευρώ) που ήταν η αιτία να μην γίνει πραγματική προσπάθεια να μείνει και να αφεθεί να φύγει, αφού προηγήθηκε το άλλο μεγάλο λάθος τακτικής, δηλαδή να μην τον βάλουν να υπογράψει ένα συμβόλαιο μεγαλύτερης διάρκειας από αυτό των μερικών μηνών. Και φυσικά έχουμε την περίπτωση του Σιάκκα που αποκτήθηκε με παρέμβαση-παράκληση στον Καραγεωργίου / προπονητή του Εργοτέλη. Έναν παίκτη 26 χρονών, από την σούπερ λίγκα, που θέλει τώρα ο Σάμιος να τον κρατήσει αυξάνοντας την προσφορά του από 20.000 σε 22.500. Έτσι πέρασε ο χειμώνας και η ομάδα με την καθημερινή δουλειά, έφτασε στο τέλος να είναι η πλέον φορμαρισμένη και αξιόμαχη ομάδα της πρώτης εξάδας. Έτσι για δεύτερη φορά πέρασε ένας ολόκληρος μεταγραφικός μήνας, όπου αφήνονταν να περνούν οι μέρες και να χάνονται οι παίκτες που είχαν δοθεί στην λίστα. Τα ονόματα τώρα πλέον έχουν ελάχιστη σημασία, όμως αντίθετα, σημασία έχει, ότι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία.
Είναι γνωστό ότι υπάρχουν πολλοί προπονητές που «μπερδεύουν» την προπονητική με το μανατζεριλίκι. Με ότι αυτό συνεπάγεται σε έξτρα οικονομικές απολαβές. Προπονητές που όπου πάνε κουβαλάνε τα «δικά τους παιδιά» και τα χρεώνουνε ανάλογα στις διάφορες ΠΑΕ που πάνε να δουλέψουν. Από την λίστα αυτή απέχει ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ο Γρηγορίου. Και σε αυτό το σημείο με την επιλογή του Γρηγορίου ο Σάμιος «γλύτωσε» πολλά χρήματα.
Σίγουρα μέσα στην χρονιά ο Σάμιος πιστώνεται την οικονομική του πολιτική που είναι το πλέον θετικό του σημείο. Ωστόσο εδώ έκανε ένα σημαντικό λάθος, θεωρώντας ότι στο ποδόσφαιρο πέρα από την ψυχρή λογική των αριθμών δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Σβήνοντας από τα κριτήρια του την παράμετρο που λέγεται «ποδοσφαιριστής –άνθρωπος, έχασε το προφίλ του αγαπητού προέδρου. Γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο με τις άπειρες αμαρτίες του, δεν παύει να είναι ένα «παιχνίδι που παίζεται από μεγάλα παιδιά». Παιδιά που ενίοτε παρασέρνονται από κακούς συμβουλάτορες (μάνατζερς).
Όμως και εδώ, η συμβουλή, ο λόγος, η πρακτική, αποδεικνύονται ότι προέρχονται από έναν παράγοντα που δεν γνωρίζει το αντικείμενο και που δεν δείχνει –ίσως από εγωισμό- να θέλει να μάθει. Αποτέλεσμα να μην αξιοποιούνται ανάλογα η δουλειά και ο κόπος αυτών που αγωνίζονται μέσα και γύρω από τον αγωνιστικό χώρο. Έτσι τα προγράμματα της τριετίας πάνε… περίπατο! Και μάλιστα γίνονται αφορμή για διακωμώδηση. Τι χειρότερο για έναν ηγέτη να κάνουν οι οπαδοί πλάκα με τις εξαγγελίες του και να τον σατιρίζουν στις οπαδικές ιστοσελίδες για την τσιγγουνιά του.
Τρίτη φορά το ίδιο λάθος δεν γίνεται…
Και έτσι πάμε στο σήμερα. Στο διάστημα μετά τα πλέι οφ. Οι υποσχέσεις και τα λόγια είναι «μία από τα ίδια». Όμως οι πράξεις δείχνουν άλλα. Η πόλη ουσιαστικά έχει γυρίσει την πλάτη της στο Σάμιο που πλέον παλεύει τραγικά ΜΟΝΟΣ. Φυσικά την ευθύνη την φέρει ο ίδιος με τις κινήσεις του. Όμως χωρίς αυτή την ανταπόδοση ο ίδιος δηλώνει –προφασιζόμενος και τους νέους κανονισμούς της ΟΥΕΦΑ- ότι δεν πρόκειται να κάνει το κάτι παραπάνω που θα ήθελε ο κόσμος. Έτσι φτάνουμε στους έξι παίκτες από την Γ’ εθνική που για τον κόσμο της ομάδας είναι παλινδρόμηση σε επίπεδα που δεν εφάπτονται με τα όσα ο ίδιος έλεγε ότι θέλει να κάνει για την Δόξα. Μοιραία ο φίλαθλος περιμένει το κάτι παραπάνω αργότερα. Ίσως στην περίπτωση που πάρει εισιτήριο ανόδου η ομάδα. Όμως ούτε και αυτό γίνεται.
Ο Γρηγορίου την πρώτη μέρα της συνεργασίας τους (Δευτέρα ) βλέπει μια πολύ ενθαρρυντική διάθεση για ουσία, αλλά την αμέσως επόμενη μέρα (Τρίτη) βλέπει να κόβονται οριστικά τα μπόνους του Ρούτση και του Βέρτζου, να δίνεται σαν «σημαντική παραχώρηση το ενοίκιο σπιτιού στον Καρακώστα και να κόβεται από τον Γελαδάρη. Να προσπαθεί ο Σιάκκας να πάρει κάποια λίγα παραπάνω για να παραμείνει και ο Χλωρός να είναι εκτός συζήτησης άσχετα αν το πράγμα φωνάζει ότι δεν παίζει περίπτωση ανόδου.
Στον αντίποδα ο στόχος είναι ότι οικονομικό κυκλοφορεί, να το βλέπουμε και να προσπερνάμε ότι ξεπερνάει τις 25.000 που είναι η οροφή της προσφοράς μας. Με τέτοια δεδομένα μόνο ένας τρελός θα μπορούσε να περιμένει να ξαναγίνει το θαύμα. Και μάλιστα όταν ξεκαθαρίζει ότι πας να παίξεις σε μια κατηγορία όπου θα έχεις απέναντι Λάρισα Ηρακλή Λεβαδειακό Πανθρακικό Πιερικό Παναχαϊκή ακόμη και την Καλλονή. Ένας όμιλος σαφώς πιο δύσκολος από τον περσινό όπου η Δόξα ήταν πολύ πιο ισχυρή.
Σε τι λοιπόν να ελπίσει ένας προπονητής στο τιμόνι της Δόξας. Σε «υψηλούς στόχους» ;;; Ακούγεται μάλλον αστείο… Και επειδή ο Μιχάλης Γρηγορίου είναι ένας ΣΟΒΑΡΟΣ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ και το ΑΠΕΔΕΙΞΕ, δεν είχε κανένα άλλο λόγο να παραμείνει στην ανταγωνιστική Δόξα που «οραματίζεται» από την πλευρά του ο Σάμιος.
Για αυτό πήρε «το καπελάκι του και έφυγε»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΑΡΑΣ
