Αν έχεις “τύχη”, διάβαινε!
Γράφει η Δώρα Ιωακειμίδου
Επτά παίκτες από την Ακαδημία του Ολυμπιακού, πέντε από του Παναθηναϊκού και τρεις του Ατρομήτου, όλοι γεννηθέντες το 1994, κλήθηκαν να πλαισιώσουν την Εθνική ομάδα Παίδων, ενόψει του φιλικού αγώνα με την Ολλανδία που θα γίνει στις 8 Φεβρουαρίου στο γήπεδο του Αχαρναϊκού. Ο Θόδωρος Παχατουρίδης και οι συνεργάτες του, έδωσαν για άλλη μια φορά το πράσινο φως σε 15 επίλεκτα παιδιά των φυτωρίων των ΠΑΕ της Αθήνας, να δώσουν “βροντερό” παρών σε διεθνείς συναντήσεις και να απολαύσουν μία ακόμη φαντεζί συμμετοχή. Την 18άδα θα συγκροτήσουν, ακόμη τρία παιδιά, που προέρχονται από τον ΠΑΟΚ, τον Πανθρακικό και τον Αστέρα Τρίπολης. Μόνο απαρατήρητο δεν περνάει το γεγονός, ότι η συντριπτική πλειοψηφία της διεθνούς αποστολής θα έχει αέρα… «ερυθρόλευκο» και «πράσινο».
Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες αυτών των γραμμών, θα σκεφτούν ότι, το σύνηθες πλέον φαινόμενο «οι κλήσεις της Εθνικής Παίδων να προέρχονται από τους δύο κορυφαίους συλλόγους της χώρας», είναι απόρροια αποκλειστικά και μόνο της δουλειάς που γίνεται στα αθλητικά κέντρα του Ρέντη και της Παιανίας. Και δεν θα αναρωτηθούν εύλογα, γιατί εδώ και αρκετό καιρό δεν «ακούγονται» ονόματα παιδιών από τις πολυδιαφημισμένες ακαδημίες του Αρη, του Ηρακλή, ή ακόμη και του Εργοτέλη. Δεν νομίζω να εξαιρούνται παίκτες των σωματείων Β΄ και Γ΄ εθνικής κατηγορίας σε μία ανάλογη συμμετοχή.
Μήπως, τελικά πράγματι γίνεται εξαιρετική δουλειά στο σκάουτινγκ των αθηναϊκών συλλόγων, και συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να αναζητηθούν ταλαντούχα παιδιά σε άλλα σωματεία, καθώς όσα καλούνται πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για μία τέτοια τιμή;
Ή μήπως οι φερόμενες ως «δημόσιες σχέσεις» των προπονητών, παραγόντων, μάνατζερ και γονέων που διαπλέκουν κάθε σημείο του υποταγμένου σε συμφέροντα ελληνικού ποδοσφαίρου είναι τόσο δυνατές, που πλέον αφορούν μέχρι και τις προαγωνιστικές ομάδες της Εθνικής;
Το γαϊτανάκι των ρητορικών ερωτημάτων, καλά κρατεί…
Όπως και να έχει, αν ήμουν, προσωπικά εγώ, σήμερα 16χρονος και ως νεαρός και ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, ζούσα σε μία ακριτική περιοχή της ελληνικής επικράτειας, δούλευα σκληρά στο γήπεδο, είχα βλέψεις και όνειρα για μία έστω φιλική συμμετοχή στην Εθνική μας ομάδα, θα στόχευα να μεταγραφώ σε ομάδα των Αθηνών, προκειμένου να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Θα ήθελα να φύγω μακριά από τις τοπικές, ερασιτεχνικές ακαδημίες και θα αναζητούσα το όνειρο ακόμη και στην ξενιτειά…
Είναι εξαιρετικά σπουδαία τιμή, αλλά και συνάμα υπόθεση να βρίσκεται με το εθνόσημο στο στήθος ένα παιδί, να το παρακολουθούν αξιόλογοι προπονητές και με το παιχνίδι του να εκπροσωπεί μία ολόκληρη χώρα. Τη χώρα του!
Ειδικά σε μία τέτοια αναπτυξιακή ηλικία, τα οφέλη είναι πολλά.
Επίσης, οι εμπειρίες που συλλέγει ως πιτσιρικάς, από μία συμμετοχή σε διεθνή διοργάνωση, όπως η Aegean Cup 2011 που έγινε πρόσφατα στην Τουρκία, είναι πέρα από συναρπαστικές, και ουσιαστικές για την μετέπειτα πορεία του.
Μονόδρομος λοιπόν, φαντάζει στα μάτια των εκκολαπτόμενων ποδοσφαιριστών, ο δρόμος των Αθηνών προς την Εθνική, αλλά και της λαμπερής συνέχειάς της σε σωματεία διεθνούς φήμης. Όλα καταγράφονται σε ένα άτυπο βιογραφικό, τα οποία μαζί με την προβολή του παιδιού, ευκολότερα μπορούν να εκποιηθούν σε ένα καλό επαγγελματικό συμβόλαιο.
Κλείνω τα μάτια να ακούσω τους ψίθυρους όλων αυτών των χιλιάδων παιδιών, των ερασιτεχνικών κυρίως σωματείων της ποδοσφαιρομάνας Ελλάδας, που δεν έχουν καμία γνωριμία και “κονέ” με την απύθμενη πρωτεύουσα…
Παιδιά που παρακαλάνε για μία θέση βασικού στην ομάδα τους, επειδή του άλλου παιδιού ο πατέρας είναι “χορηγός” και “κολλητός με τον προπονητή!
Όχι, δεν θα τους ρίξουν ούτε μια ματιά όλους αυτούς τους αφανείς μικρούς ποδοσφαιριστές, οι πολύφερνοι ομοσπονδιακοί προπονητές…
Άδικα όλα αυτά τα παιδιά ονειρεύονται! Δεν θα ακούσει κανείς τις προσευχές τους, για μία, έστω, καλύτερη προπόνηση στο χωριό τους…
Θα συνεχίσουν απλά να θαυμάζουν τους ελάχιστους “εκλεκτούς”, τους τυχερούς, όλους εκείνους τους σήμερα σπουδαίους, που τους πήρε κάποιος από το χέρι και το απόλυτο μηδέν, και τους έφερε στο προσκήνιο…
