Θα συνετήσει και δώσει τη λύση στο πρόβλημα του ελληνικού αθλητισμού
Δυστυχώς η ηγεσία του υπουργείου αθλητισμού, διαχρονικά, είτε είναι άσχετη με το περιβάλλον του αθλητισμού, είτε είναι άβουλη και απρόθυμη να προχωρήσει σε αποφάσεις που θα απαλλάξουν τη διεξαγωγή ομαδικών αθλημάτων από ταραξίες. Πάλι διαβάζω για μέτρα – επανάληψη προηγουμένων διακηρύξεων προηγουμένων υπουργών…αρχικά μια μικρή συμβολική αναβολή αγώνων, εισαγωγή ηλεκτρονικού εισιτηρίου, λειτουργία καμερών και μετατροπή συνδέσμων σε λέσχες. Βέβαια όλα αυτά περιλαμβάνονται και στον υφιστάμενο αθλητικό νόμο, όμως δεν είναι το φάρμακο ενάντια στο χουλιγκανισμό. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να εφαρμοσθεί το μέτρο του αυτοαποκλεισμου τω ομάδων από ευρωπαϊκές διοργανώσεις, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με ότι συνέβη στη Βρετανία και ομολογουμενως είχε αποτελέσματα, τουλάχιστον στη διεξαγωγή των πρωταθλημάτων. Λησμονούν όμως πως το πρόβλημα του βρετανικού ποδοσφαίρου δεν είχε ομοιότητες με αυτές του ελληνικού. Εκεί, υπήρχαν θύλακες χούλιγκαν σχεδόν σε όλες τις ομάδες, μικρές και μεγάλες, αφού όλες οι ομάδες λόγω της καθολικής υποστήριξης τους από τις τοπικές κοινωνίες είχαν ένα τεράστιο όγκο οπαδών. Στην Ελλάδα το πρόβλημα εστιάζεται σε οπαδούς 5-6 ομάδων, των μεγάλων, κατά κανόνα, πως συνηθίσαμε να αποκαλούμε.
Η ηγεσία του ελληνικού αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ειδικότερα δεν βλέπει ή κάνει πως δεν βλέπει πως οι Ευρωπαίοι μας έχουν δώσει τη λύση για την πάταξη του χουλιγκανισμού. Είναι ο φόβος, η απειλή της επιβολής αυστηρών ποινών από ανεξάρτητο όργανο απονομής δικαιοσύνης. Όταν οι ελληνικές ομάδες, κυρίως αυτές που έχουν στις τάξεις τους στρατούς χούλιγκανς αγωνίζονται σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, η κατάσταση στις κερκίδες δεν απέχει και πολύ από αυτήν που ζηλεύουμε όταν βλέπουμε αγώνες ξένων πρωταθλημάτων. Γιατί? Γιατί σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις υπάρχει δικαιοδοτικο όργανο που άμεσα επιβάλλει αυστηρές ποινές, οι οποίες μπορούν να έχουν σοβαρό οικονομικό αντίκτυπο στην ομάδα και κατά συνέπεια στην τσέπη του ιδιοκτήτη της ομάδας. Στην Ελλάδα όμως τι συμβαίνει? Μπορεί σε θεωρητικό επίπεδο να υπάρχουν αυστηρές ποινές, όμως τα εξαρτημένα δικαιοδοτικα όργανα κάνουν έκπτωση στην επιβολή τους και δημιουργείται κλίμα ανοχής και συνέχισης των επεισοδίων. Δεν είναι τυχαίο πως κύριο μέλημα της ποδοσφαιρικής διαπλοκής είναι ο έλεγχος της διαιτησίας και της δικαιοσύνης. Στην Ελλάδα οι ποινές επιβάλλονται από δυο δικαιοδοτικα όργανα, το ένα υπαγόμενο στη διοργανώτρια αρχή του ποδοσφαίρου με αθλητικούς δικαστές που διορίζει η superleague και το άλλο υπαγόμενο στην ΕΠΟ, την Αρχή που έχει την εποπτεία διεξαγωγής των πρωταθλημάτων, της πλέον διεφθαρμένης όμως ποδοσφαιρικής αρχής. Έτσι όταν οι ομάδες καλούνται σε απολογία, κατά κάποιο τρόπο, μένουν όλοι ικανοποιημένοι, γίνεται ένα αλισβερισι ποινών.
Προτείνω η αθλητική δικαιοσύνη να περάσει στο έλεγχο του υπουργείου δικαιοσύνης, ούτε καν του υπουργείου αθλητισμού, τη σύσταση δυο δικαιοδοτικων βαθμών απονομής δικαιοσύνης από εν ενεργεία δικαστές, ώστε να περάσει στην ψυχολογία του κόσμου ότι η συμπεριφορά τους εντός γηπέδου πρέπει να είναι όμοια, είτε η ομάδα τους αγωνίζεται σε ελληνικό πρωτάθλημα είτε σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Να καταλαβουν και οι ιδιοκτητες των ομαδων οτι δεν υπαρχει ανοχη και οτι ειναι αυτοι πρωτα υπευθυνοι για την τηρηση της ταξης εντος του γηπεδου. Τότε μπορούν να βοηθήσουν τα αναγγελλόμενα μέτρα.
